Öz Disiplin

Hani bazı şeylerin farkındayızdır da, dile dökünce birden aydınlanırız ya… İşte bugün öyle bir an yaşadım.

Günlük hayatımda sorumluluklarımı aksattığımda, bunu çevremdekilerle paylaşıp adeta günah çıkarırım:

"Of, bugün hiç yazı yazmadım!"

"Bu aralar öyle yorgunum ki hiçbir şey yapamıyorum."

Bu cümleleri tekrarlayıp durmak yerine, aslında kalkıp eyleme geçebileceğimi de biliyorum, değil mi? Ama konuşmak, içimi dökmek daha kolay geliyor. Bırak içim içimi yesin, vicdanım hiç susmasın! Vicdanımın sesi olup kendimi yatıştırmak yerine kalkıp eyleme geçmeliyim. Demek ki sosyalliği, kendime karşı bir kaçış yolu olarak kullanıyormuşum. Bundan sonra eyleme geçmeden, boş konuşmak yok. İçim içimi yesin, evet. Yesin ki, yanlış bir şeyler olduğunu göreyim ve harekete geçeyim.