Hep Aynı Gökyüzüne Bakıyoruz Ama...

Vaktin bir türlü akıp geçemediği, dakikaların adeta üst üste yığıldığı ve zamanın büküldüğü bir an… İçimdeki sıkıntı dolup taşmış olacak ki, yanı başımdan bir ses yükseldi. Yükseldi de diyemem aslında, sakince fısıldadı kulağıma:

“Düşünsene, şu an herkes bambaşka hayatlar yaşıyor. Mesela bir kadın şu an doğum yapıyor, belki biri doğarken, bam başka biri çok sevdiği bir yakınını kaybediyor.”

Dönüp sesin geldiği yöne baktım. Hatıralarım mı beni yanıltıyor, yoksa olay tam olarak böyle mi gerçekleşti, o cümle tam olarak böyle miydi? Emin değilim.

Fakat o anki duygularımı net bir şekilde hatırlıyorum. Önce bom boş baktım, sonra anladığımı sandım. Sonra da kendimden çok emin bir şekilde, “Evet, evet gerçekten çok ilginç!” gibi bir cümle kurdum.

Sonra önüme dönüp, hiç ilgimi çekmediği çok belli olan o dersi dinliyor gibi yaptım. Belki de önümdeki deftere bir şeyler karalamaya dönmüşümdür. Dediğim gibi, o ana dair hatırladığım tek gerçek, içimde değişen benliğimdi.

Daha önce hiç tatmadığım bir duyguyla karşı karşıya kalmış, varlığından haberim bile olmayan bir farkındalık yaşamıştım. Anladığımı sanmıştım. Gerçekten anlayabilmem ise yıllar sürdü. Belki de hala tam olarak anlayamamışımdır. Kim bilir?

O kırılma anında bunu fark edememiş olsam da, şu an bana öyle geliyor ki o cümleden sonra büyümeye başladım ben. Belki de arkadaşımdan daha geç olgunlaşıyordum, belki o bile söylediği cümlenin tam olarak farkında değildi, belki de farkındaydı. Kim bilir?

O dakikadan itibaren içimde, çok derinlerde, bir şeyler değişmeye başladı. Dönüp bir insana baktığım zaman artık, o dış kabuğunun ardındaki hikayeleri merak ettim sadece. Dönüp her gökyüzüne baktığım zaman, bu koca örtünün altında yatan milyonlarca hatta milyarlarca hikayeyi merak ettim sadece.

Hepimiz aynı gökyüzüne bakıyoruz ama kimimizin yüreği yağmurlu, kimimizin gözlerinde hiç dinmeyen bir gece var. Aynı gökyüzüne bakıyoruz, evet… ama kimimizin yüreğinde fırtına, kimimizin içinde sonsuz bir sessizlik var. Hepimiz aynı gökyüzüne bakıyoruz ama…